Jest to początek ruchu jonów litu w procesie ładowania, a jednocześnie najłatwiejszy i najmniej oporny etap spośród czterech wymienionych. Rezystancja interkalacji katody jonów litu zależy głównie od struktury materiału katody. Kobaltan litu ma strukturę warstwową, a jony litu mogą być swobodnie osadzane i osadzane z przodu, z tyłu, z lewej i z prawej strony. Dzięki temu charakteryzuje się dobrą wydajnością nawet w niskich temperaturach. Struktura molekularna kobaltanu litu przedstawia się następująco:

W porównaniu z warstwowym tlenkiem litowo-kobaltowym, fosforan litowo-żelazowy ma strukturę oliwinową. W tej strukturze PO4 ogranicza zmianę objętości struktury krystalicznej, przez co impedancja interkalacji i deinterkalacji jonów litu jest większa, a relatywnie niskie parametry temperaturowe nie są tak dobre jak w przypadku tlenku litowo-kobaltowego.

Ponadto, w przypadku cząstek materiału aktywnego, im mniejsze są cząstki, tym krótsza jest droga migracji jonów litu. W temperaturze pokojowej, ze względu na szybką dyfuzję jonów litu, wpływ dużych i małych cząstek na pojemność nie jest oczywisty, ale w niskich temperaturach zaczynają się ujawniać zalety materiałów o małych cząstkach. Wyniki porównania pojemności cząstek tego samego materiału w różnych temperaturach przedstawiają się następująco:

Jon litu jest usuwany z katody z najmniejszymi utrudnieniami i bez przeszkód trafia do elektrolitu. W elektrolicie stopień utrudnienia zależy od jego przewodnictwa jonowego w niskiej temperaturze. Aby zapewnić niskie parametry elektrolitu, należy zmniejszyć zawartość rozpuszczalnika EC o wysokiej temperaturze topnienia (39–40°C), zazwyczaj o 15–25%. Można dodać kilka PC o niskiej temperaturze topnienia (48,8°C), ale jednocześnie należy dodać dodatki filmotwórcze, aby uniknąć odwarstwiania się warstwy grafitu spowodowanego przez PC. Schemat przedstawia się następująco: